Αλίκη Βουγιουκλάκη - Μαντινάδα (Ήτανε κάποιος άνθ

Από την ταινία - Η Νεράιδα και το παλικάρι - 1969 Μαντινάδα Στίχοι: Ντίνος Δημόπουλος Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης 1. Αλίκη Βουγιουκλάκη & Δημήτρης Παπαμιχαήλ Ήτανε κάποιος άνθρωπος όπου δεν είχε γνώση, πετούσε το χρυσόφλουρα και μάζευε το γρόσι. Σύντεκνε, δεν κατάλαβα τι θες να πεις μ’ ετούτο Σύντεκνε, δεν κατάλαβα τι θες να πεις μ’ ετούτο Πιάσε αμα θες τη λύρα σου και πιάνω το λαγούτο. Τέτοιες γυναίκες, σαν κι αυτή, τις παν’ στα γόνικά τους, για σκιάχτρα τις εβάζουνε στ’ αμπελοχώραφά τους. Άμα σου τη χαρίζανε να την γυρνούσες πίσω, άμα σου τη χαρίζανε να την γυρνούσες πίσω, και μάζεψε τα λόγια σου, μη σε καταχερίσω. Κράτα τη χέρα σου κοντή να μη σου τηνε φέρω, είκοσι σαν ελόγου σου να συγυρίσω ξέρω. Ίντα γυρεύεις, σύντεκνε, να πέσουμε σε κάκια ίντα γυρεύεις, σύντεκνε, να πέσουμε σε κάκια, δεν είσαι δα μικρό παιδί, έχεις κοτζάμ μουστάκια. Εμέ το λέει η καρδούλα μου κι όπου έχει μάτια βλέπει, άλλοι αγαπούν με την καρδιά και άλλοι με την τσέπη. Πώς τον αφήνω, πέστε μου, να μου γυρίζει τόσα, πώς τον αφήνω, πέστε μου, να μου γυρίζει τόσα, να τον αρπάξω μού ’ρχεται, να κόψω του τη γλώσσα. Εσύ κατά που φαίνεσαι, τέσσερα έχεις πόδια, ή εσένα αγοράσανε, ή ένα ζευγαρι βόδια. Ítane kápoios ánthropos ópou den eíche gnósi, petoúse to chrysófloura kai mázeve to grósi. Sýntekne, den katálava ti thes na peis m’ etoúto Sýntekne, den katálava ti thes na peis m’ etoúto Piáse ama thes ti lýra sou kai piáno to lagoúto. Tétoies gynaíkes, san ki aftí, tis pan’ sta góniká tous, gia skiáchtra tis evázoune st’ ampelochórafá tous. Áma sou ti charízane na tin gyrnoúses píso, áma sou ti charízane na tin gyrnoúses píso, kai mázepse ta lógia sou, mi se katacheríso. Kráta ti chéra sou kontí na mi sou tine féro, eíkosi san elógou sou na sygyríso xéro. Ínta gyréveis, sýntekne, na pésoume se kákia ínta gyréveis, sýntekne, na pésoume se kákia, den eísai da mikró paidí, écheis kotzám moustákia. Emé to léei i kardoúla mou ki ópou échei mátia vlépei, álloi agapoún me tin kardiá kai álloi me tin tsépi. Pós ton afíno, péste mou, na mou gyrízei tósa, pós ton afíno, péste mou, na mou gyrízei tósa, na ton arpáxo moú ’rchetai, na kópso tou ti glóssa. Esý katá pou faínesai, téssera écheis pódia, í eséna agorásane, í éna zevgari vódia.