Віталь Рыжкоў / Дзверы, замкнёныя на ключы

Дзверы, замкнёныя на ключы старая страціла розум. яе стары хутка губляе зрок. і слых. на ўсё наваколле па тэлефоне намякае на рознае. нумары з большага выпадковыя. зрэдку дазвоньваецца дачцэ. дачка зрываецца з працы, прылятае ў вёску, прыбіраецца ў хаце, просіць яшчэ пачакаць. болей нічога не просіць. гатуе старому. ўздыхае. кладзецца спаць, ёй падоўгу не спіцца. такое гора: усё-такі ж маці. ранкам моўчкі з’язджае ў горад. старая бачыць сябе маладой. пазнае толькі старога, дачку, вядоўцу з тэлепраграмы... дзіўна глядзіць на ўнукаў. яны на яе таксама. старасць не лечыцца. кажа сваяк, урач з абласной бальніцы. ён, улічваючы гэты факт, браць на сябе адказнасць баіцца. увечары дзверы замкнёныя на ключы. стары ўголас чытае, пераказвае байкі. радыё па начах маўчыць. увогуле ўсё маўчыць, акрамя сабакі.