Եղիշե Չարենց․ Կապույտի մեջ․․․ Կարդում է Նարեկ Մարգարյանը

Կապո՜ւյտի մեջ, կապո՜ւյտի մեջ — արևի ոսկին: — Քնի՛ր, քնի՛ր, կապո՛ւյտ աղջիկ, չզարթնես ծեգին: Կարապները լճերի մեջ, ջրերի վրա Դեռ քնել են, դեռ նիրհում են. կարթնանան հիմա: Ու զանգերը ղողանջում են՝ կարկաչուն, հնչուն,— Փախցնում են աստղերի չուն և կանչո՛ւմ, կանչում: Խաչը վանքի, ե՛րգը զանգի — կապույտում վերջին. — Զարթի՛ր, զարթիր, կապո՛ւյտ աղջիկ, ու նայի՛ր խաչին... Նա ոսկի է, երկի՛նք նետած մի կտոր ոսկի. Նա — մի երազ, ոսկի միրաժ արթնացած խոսքի: Ու արևի թևը ահա լճերի նիրհում Հրդեհում է աստղանկար տրտմության հեռուն... Ու մարում են, ու մեռնում են այն աստղերը, տե՛ս: Արթնացել են կարապները ու կանչո՛ւմ են մեզ: Քույր, վայրկյանը սրբազան է — բռնկում ու մահ. Կարապները, որ կանչում են, կմեռնեն հիմա: Ու կմարի խաչը վանքի կապույտում վերջին. — Զարթիր, զարթիր, կապո՛ւյտ աղջիկ,— ու նայի՛ր խաչին...