Leibonik — Slimak

Пра альбом і песні: Удзельнічалі: Амстэрдам-Мінск-Варшава-Жодзіна LEIBONIK — SLIMAK Харашо быць дзьмухаўцом у полі, Свістанула ветрам - вось табе гастролі. Быць маленькай хмаркай пэўна бы няблага… Бывай Смаргонь, здароў Парыж, чакай Чыкага! Навогул гістарычна я вельмі лакальны хрэн, Эндэмік, што не схільны да жыхарства перамен, Але цікава дужа што там ёсць за паваротам – Усё-ткі адзін раз жывем на гэтым свеце, шо там? А так хацелася б хамут адкінуць і аглоблі, Ляцець у невядомасць смела бы ў палёце соплі, Ці мо замест саплі сказаць бы трэба жураўля? Але ў нейкім сэнсе ўсё на гэтым свеце трошачку сапля. Мне б аднойчы раннім ранкам нейкім цудам Прачнуцца недзе у Сахары качавым вярблюдам, Ці кітом блакітным, што спявае безгалоса, Махануць выходнымі з Грэнландыі да мора Росса. Мару і планую як ўсю зямлю аб’еду, Мякка лёгшы на канапу пасля сытнага абеду, І пакуль мяне чакае цудаў свету асарці Мне бы вылезці з-пад коўдры: адзеялка, отпуці Растаманы хой, слізь пакідаю за спіной! Харашо быць слімаком – усё сваё важу з сабой. Ці лепш ператварыцца мне ў чалавека-смоўжа? Без нічога голым поўзаць – харашэчна, боўжа! Растаманы ёў, усім прыветы ад грыбоў! Усё што маю успаміны і даволі шмат сяброў. Заўтра жа гатовы ехаць хоць да чукчаў, хоць да чэхаў. Бруханогія па конях! Рукі ў ногі і паехаў! У прыхожай не магу знайсці красовак - Я навогул целам не прыстасаваны да вандровак, Мне дімсамы не заменяць ваўкавыскія пельмені, Карацей, складанавата пераношу я змяненні. Мне бы рук яшчэ дзьве штукі, самых простых, не базукі, Мне яшчэ бы пару ног – а дзе тады на іх браць брукі? Мне б у пашпарт сто старонак, каб хапіла дольш на візы, Мне бы хвост як ў гадзіллы каб прасцей цягаць валізы. Мне тут кажуць, што я трошачку пасунуўся кабінай, Але я ўсур’ёз гатовы стаць вандроўнаю машынай – Стаць пассатам бэ чатыры, на мяжы касіць банкноты, Трыста літраў поўны бак – адсмакчыце, аўтаботы! Раз красовак не знайшоўся, так і быць вазьму сандалі, Фёдар Конюхаў, падсунься на вандроўным п’едыстале, Але перш, чым навастрыць свае лыжы за мяжу, Фатасінтэз запушчу і яшчэ троху паляжу. Растаманы хой, слізь пакідаю за спіной! Харашо быць слімаком – усё сваё важу з сабой. Ці лепш ператварыцца мне ў чалавека-смоўжа? Без нічога голым поўзаць – харашэчна, боўжа! Растаманы ёў, усім прыветы ад грыбоў! Усё што маю успаміны і даволі шмат сяброў. Заўтра жа гатовы ехаць хоць да чукчаў, хоць да чэхаў. Бруханогія па конях! Рукі ў ногі і паехаў!