The famous Soviet song “My Hope“ (“Надежда“) performed in Yiddish by the Birobidzhan choir Ilanot.

The song “My Hope“ (“Надежда“) was written in 1971 by the well known Soviet art couple, Aleksandra Pakhmutova (the author of the music) and Nikolai Dobronravov (the author of the original lyrics). Technically, the name of the song should be translated “Hope“ or “The Hope“; however, I believe that “My Hope“ captures better the semantic and feeling of the original. The song is about journey and loneliness; I was once waiting alone early in the morning at one of the Moscow train stations and it somehow occurred to me to translate it into Yiddish. I believe that my translation is very accurate and fairly close to the spirit of the original. Incidentally, it happened to be that my Yiddish translation was included in an all-Russian art project dedicated to the 50th anniversary of this great song and was performed in Birobidzhan by the children’s choir “Ilanot“. Well, this fact gave me the idea to translate “The Hope“ into English as well. My wife participated in the translation. The result is also fairly accurate, although it’s naturally more attuned to English poetry. Below are the texts of both translations. צו האָפֿן ווידער אויף אַן אַנדער עק פּלאַנעט, שיקט אַ פֿרעמדער שטערן קאַלטע שטראַלן, ווידער צווישן אונדז גירלאַנדעס שטעט, פֿון אַעראָדראָמען ליכט־סיגנאַלן. דאָ בײַ אונדז – אַ קילבלעכער קאַיאָר, דאָ בײַ אונדז – טומאַנען, גרויע רעגנס, וואַרטן דאָ אומגלייבלעכע ביז גאָר מעשׂיות צו פּאַסירן אונטערוועגנס. צו האָפֿן – מײַן קאָמפּאַס אויף דר׳ערד, און די דרייסטקייט – צום מזל אַ שליסל, און איין ליד… גענוג, אויב עס ווערט דערמאָנט דאָרט די היים כאָטש אַ ביסל. גלייב זשע מיר, אַז אויפֿן ווײַטן וועג פֿונעם עבֿר ווערט אַ סך פֿאַרלאָרן, דונער־כמאַרעס גייען גלײַך אַוועק, אַלטע עוולות טײַען אין זכּרון. דאַרף מען נאָר דערוואַרטן אין דער ווײַט, דאַרף מען רויִק זײַן און מיט עקשנות, ס׳לעבן שיקן דיר פֿון צײַט צו צײַט טעלעגראַמען זאָל מיט קאַרג רחמנות. צו האָפֿן – מײַן קאָמפּאַס אויף דר׳ערד און די דרייסטקייט – צום מזל אַ שליסל, און איין ליד… גענוג, אויב עס ווערט דערמאָנט דאָרט די היים כאָטש אַ ביסל. און נאָך אַלץ פֿאַרגעסן טאָר מען ניט, דאַרף מען אַלץ דערזינגען נאָך אוספּייען, ליבע אויגן – די, וואָס קוקן מיד, בלויע מאָסקווער ווינטנדיקע שנייען. ווידער צווישן אונדז גירלאַנדעס שטעט, ווידער צווישן עקן וועלט צעלאָפֿן, שיקט אַ פֿרעמדער שטערן דער פּלאַנעט שטראַלטן ווי אַ דענקמאָל אונדזער ה